انتظاری بی پایان

غروب پاییز   برگهای ریز ریز   در انتظار یک عزیز

سالهاست که نشسته ام

   اشــک هـایـــم  جـــاریــســت    ابرها به احــتـرام مــن نمـــی بـــارنــد

    آواز غمناک بر زیر لب دارم       قناری ها هم به احترام من نمی خوانند

تنها یادگار من از او قاب عکسی از روی زیبای اوست

زمزمه های گـوش مــن صـدای پـاک و بــی ریا اوست

دل تــا ابـد در انـتــظــــار نـگــاه مـســـتــانــه ی اوست

از او شعر مینویسم امــا شــعر ناتوان از وصف اوست

         وقتی که او بار سفر بست

دل عاشق خود را از من کند و به خاک پیوست !